با گسترش فناوری و تغییر رابطه انسان با طبیعت و شکل گیری رویکردهای انسان محور، نوع مداخله در گستره های طبیعی دچار دگرگونی گردید. این مهم موجبات تنزل کیفیت زیست محیطی و کیفیت زندگی انسان ها منجر گردید. از آنجایی که احکام و تعالیم الهی همواره راهکارهایی مناسب در زمینه مداخله و ارتباط با طبیعت ارائه نموده است، این پژوهش بر آن است تا اصول مداخله در گستره های طبیعی را از منظر اسلام مورد مداقه قرار دهد. جهت دست یابی به هدف اصلی پژوهش، از روش تحقیق توصیفی و تاریخی با رویکرد تحلیلی بهره گرفته شده است.
نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که در اسلام، مداخله در طبیعت و عمران وآبادانی زمین به انسان واگذار کرده است. این مهم حاکی از اختیار منظر سازی طبیعی و غیر طبیعی توسط انسان در گستره های طبیعی دارد. لازم به ذکر است هرچند که اسلام در زمینه چگونگی طراحی دستورات روشنی وضع ننموده است ولیکن اذعان داشته است که در هرگونه مداخله ای چه به صورت طبیعی و چه غیر طبیعی می بایست حقوق کلیه موجودات و تنوع زیستی بستر حفظ گردد. در واقع مداخله به صورتی باید صورت پذیرد که به صورت جامع کلیه منابع طبیعی برای امروزیان و آیندگان حفظ گردد.