امروزه، محیط زیست به عنوان تأمین‌کنندة نهاده‏ها و مواد خام، جذب کننده ضایعات و فراهم کننده محیط مناسب برای توسعه از ارتباط تنگاتنگی با نظام اقتصادی برخوردار است، به همین خاطر تخریب محیط‏زیست نه تنها موجب اخلال در این گونه عمل‏کردها می‏شود، بلکه با به مخاطره انداختن سلامت بشری، مانعی در برابر توسعه و رشد اقتصادی خواهد بود. با توجه به اینکه ارتباط میان رشد اقتصادی و کیفیت زیست‌محیطی در یک بستر زمانی بلند مدت می‌تواند به صورت مستقیم، معکوس و یا ترکیبی از هر دو باشد لذا جریان ارتباط میان رشد اقتصادی و کیفیت زیست‌محیطی موضوع بسیاری از مطالعات و تحقیقات قرار گرفته است. مطالعه حاضر به ارزیابی این ارتباط پرداخته و نقش دو عامل رشد اقتصادی و ارزیابی زیست‌محیطی را در کاهش مخاطرات زیست‌محیطی مورد بررسی قرار می‌دهد. نتایج مطالعه نشان می‌دهد که در مراحل اولیه رشد اقتصادی، آگاهی و اطلاع از مشکلات زیست‌محیطی پایین بوده و این مسائل برای مردم بی‌اهمیت است. در این مراحل تکنولوژی‌های سازگار با محیط زیست و اصطلاحاً دوستدار محیط‌زیست در دسترس نمی‌باشند. بنابراین، در مراحل نخستین رشد اقتصادی، خسارت‌های زیست‌محیطی همراه با رشد درآمد افزایش می‌یابد و این افزایش تا یک سطح درآمد حدی ادامه می‌یابد. پس از عبور از این سطح، کیفیت محیط زیست با افزایش درآمد سرانه افزایش می‌یابد. مطالعات نشان می‌دهد که کیفیت و بهبود محیط زیست، در سطوح درآمدی بالا مورد تقاضا قرار می‌گیرد و تغییر در ترکیب کالاهای تولیدی و به ویژه گرایش به اقتصاد خدماتی، سطح کیفی محیط زیست را بهبود می‌بخشد.