هدف تحقیق حاضر تعیین رابطه بین همدلی ، امید به زندگی ، و رضایت جنسی با سازگاری زناشویی در پرستاران زن می باشد. پژوهش حاضر از نوع همبستگی است و جامعه مورد مطالعه شامل کلیه پرستاران زن متأهل 25 تا 45 سال شاغل در بیمارستانهای دولتی شهر تهران می باشد. روش نمونه گیری این تحقیق از نوع تصادفی خوشه ای می باشد . به این نحو که ابتدا لیست تمامی بیمارستانهای تهران را تهیه کرده و از میان آنها، سه بیمارستان را انتخاب و سپس از میان پرستاران زن این بیمارستانها بر اساس نوع طرح با توجه به فرمول تاباکتیک و فیدل (2007 ) تعداد 300 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند . در این پژوهش از 4 ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه رضایت جنسی با متوسط ضریب پایایی 84% ، آزمون همدلی با متوسط ضریب پایایی 89% و مقیاس گرایش به امید بزرگسالان (ADHS) با متوسط ضریب پایایی 86%و مقیاس سازگاری زناشویی (D.A.S)با متوسط ضریب پایایی 91% استفاده شد.
اطلاعات و نتایج به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی (فروانی، درصد و میانگین) و آمار استنباطی (آزمون تحلیل رگرسیون )مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند .ضمن تأیید فرضیه های تحقیق ، نتایج نشان داد که بین همدلی ، امید به زندگی ، مقیاس عاملی امید به زندگی و مقیاس راهبردی امید به زندگی با سازگاری زناشویی پرستاران همبستگی مثبت معناداری وجود دارد (P<0/005 ) . بدین معنا که با افزایش میزان همدلی ، امید به زندگی ، مقیاس عاملی امید به زندگی و مقیاس راهبردی امید به زندگی ، سطح سازگاری زناشویی پرستاران نیز افزایش پیدا می کند . همچنین بین امید به زندگی و رضایت جنسی با سازگاری زناشویی پرستاران همبستگی مثبت معناداری وجود دارد P<0/005) ).
از نتایج جانبی این تحقیق همچنین می توان به این موضوع اشاره نمود که سهم اثرگذاری همدلی در مقایسه با سایر متغیرهای مستقل تحقیق بر متغیر وابسته ( سازگاری زناشویی ) بیشتر و قویتر بوده است .