سبك دلبستگی يكی از مهمترين عوامل مؤثر در تعاملات بين فردی است كه در دوران كودكی شكل گرفته و با توجه به محيط روانی_اجتماعی، تحول می یابد. مسئله بزهکاری و انحراف اطفال و نوجوانان از دیر باز در جامعه بشری مورد توجه اندیشمندان بوده است. همزمان با گسترش انقلاب صنعتی و وسعت دامنه نیازمندیها، محرومیت های حاصل از عدم امکان تامین خواستها و احتیاجات زندگی موجب توسعه شدید و دامنه دار فساد، عصیان، تبهکاری، سرگردانی، دزدی و... در اطفال و نوجوانان شده است. محققان به این نتیجه یافته اند که 89% از افرادي كه رفتارهاي ضد اجتماعي داشتند در برهه‌اي از زمان در دوران كودكي جدايي طولاني‌ مدت را از مراقبان اوليه خود تجربه‌ نموده‌اند.بنابراین توجه به سبک دلبستگی کودکان و نوجوانان در رشد آتی آنها اثر گذار خواهد بود.
هدف اين پژوهش،بررسی مقایسه ای سبک دلبستگی در نوجوانان بزهکار و نوجوانان عادی بود.
در اين مطالعه علی – مقايسه ای،30 نفر از نوجوانان عادی و 30 نفر از نوجوانان بزهکار به روش نمونه گيری در دسترس و با استفاده از نرم افزار Gpower انتخاب شدند. پس از ثبت خصوصيات جمعيت‌شناختی نمونه مورد مطالعه،سبک دلبستگی آنها از طريق آزمون استاندارد دلبستگي به والدين و همسالان(IPPA) مورد ارزيابی قرار گرفتند.
داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل شد و نتایج نشان داد که بين دلبستگي به والدين و همسالان در نوجوانان عادی و بزهکار تفاوت معناداری وجود دارد.از آنجائی که سبک دلبستگی بر سلامت روانی کودکان و نوجوانان در بزرگسالی تاثیر گذار است،پیشنهاد می شود بهداشت روانی نوجوانان بزهکار به منظور انجام اقدامات مداخله ای و پیشگیرانه بعدی،مورد پژوهش و آزمون قرار گیرند.