زمینه: هدف اصلی این مطالعه، پیش بینی سلامت عمومی بر اساس خودکارآمدی و مهارت های مقابله¬ای در کارمندان مرکز بهداشت شهر قزوین در سال 2012 بود . به همین منظور نمونه ای 180 نفری از کارمندان این مرکز به شیوه تصادفی ساده انتخاب شدند .
روش: برای جمع آوری داده ها، از سه پرسشنامه « خودکارآمدی شیرر و مادوکس(1983) » ؛ « مهارت های مقابله ای بیلینگز و موس(1981 )» ؛ و « سلامت عمومی گلدبرگ، (1979) بکار گرفته شد .
یافته ها: نتایج تحلیل همبستگی نشان داد خودکارآمدی، سلامت عمومی و به کارگیری مهارت های مسئله مدار، دو به دو با یکدیگر رابطه مستقیم دارند.
بین خودکارآمدی و سلامت عمومی (نشانه های بیماری روانی) رابطه منفی وجود دارد. افرادی که خودکارآمدی بالایی دارند بیشتر از مهارت های مقابله ای مسئله مدار استفاده کرده و دارای سلامت روان بالاتری هستند . افراد دارای خودکارآمدی پایین بیشتر از مهارت های مقابله ای هیجان مدار استفاده می کنند.
همچنین نتایج آزمون t نشان داد زنان و مردان در میزان خودکارآمدی تفاوت معنا داری ندارند . ولی در به کارگیری مهارت های مقابله ای و سلامت عمومی تفاوت معنی داری نشان دادند به طوری که زنان بیشتر مهارت های مقابله ای هیجان مدار را به کارمی گیرند و سلامت عمومی کمتری نسبت به مردان گزارش کرده اند.
بحث و نتیجه گیری: نتایج رگرسیون چند متغیره و آزمون معنادار تحلیل واریانس نشان داد، متغیرهای پیش بین، به کارگیری مهارت های مسئله مدارو مهارت های هیجان مدار و خودکارآمدی توان پیش بینی سلامت عمومی را دارند و در کل% 17 واریانس سلامت عمومی بر اساس این متغیرها پیش بینی می شوند.