مسئله‌ی نیازهای روانی کودک و از جمله نیاز به محبّت، از مباحث اصولی در روان شناسی تربیتی و حتّی روانکاوی است. رابطه‌ی صحیح و عاطفی والدین با فرزندان در کانون خانواده، تأمین کننده‌ی سلامت و بهداشت روانی فرزندان و زمینه ساز بروز استعداهای آنان است و بی توجّهی به این نیاز اصیل عدم توجه عاطفی به کودکان، روحیه‌ی مقاوت ایشان در مقابل خواسته های دیگران را کاهش می دهد وباعث می شود تا به خاطر جلب محبّت دیگران، به خواست دیگران تن دهند و در مقابل آن تسلیم شوند. در روایت معصومین علیهم السلام نیز تأکید فراوانی بر لزوم ابراز محبّت والدین نسبت به فرزندان صورت گرفته و انجام آنرا موجب جلب رحمت و خشنودی خداوند دانسته اند.ضمن اینکه در این روایات به لزوم رعایت حدّ اعتدال و پرهیز از هرگونه افراط در این زمینه که باعث شانه خالی کردن فرزندان از مسئولیّت هایشان می باشد، نیز توصیه شده است.
مؤثّرترین ابراز محبّتی که می تواند در شکل دهی شخصیّت كودك نقش عمده ای ایفا کند، محبّت والدین است. کمبود محبّت در دوران کودکی و تسامح والدین از اظهار عطوفت و مهربانی نسبت به فرزندان موجبات ناهنجاری های روانی و آشفتگی در شخصیّت اجتماعی را فراهم می سازد و عقده‌ی حقارت در ایشان را شکل می دهد.