شیزوفرنی، اختلالی مزمن و بسیار ناتوان کننده‌ است که از طریقه علائم چشمگیر روان پریشی و همچنین نواقص در احساسات، انگیزه و شناخت توصیف می‌شود. ضعف شناختی به توانایی افراد مبتلا به شیزوفرنی در تنظیم رفتارشان بر طبق اهدافی منطقی و با ثبات آسیب می زند. چون داروهایی که علائم مثبت را کاهش می‌دهند، این کار را بابلوک کردن گیرنده‌های D2 انجام می دهند، حال این سوال را مطرح میشود: نقش دوپامین در علائم شیزوفرنی چیست؟ اگرچه برخی از داروهایی که گیرنده‌های D2را بلوک می نمایند، علائم روان پریشی را کاهش می‌دهند، اما داروهای دیگری که دوپامین را در سیناپس ¬ها افزایش می‌دهند (مانند آمفتامین و کوکائین)، می توانند علائم روان پریشی به ویژه علائم پارانوئید ایجاد ‌کنند. بنابراین، کارلسون پیشنهاد داد که در شیزوفرنی سیستم‌های دوپامنیرژیک دارای فعالیت بیش از اندازه هستند.لازم به ذکر است که در اثر آسیب دیدنِ مسیر ماده ی P و گابا، از عقده ها به جسم ِ سیاه، بیماری شیزوفرنی (جنون جوانی) ایجاد می شود. نتیجه، آن است که افراد مبتلا به شیزوفرنی حتی در زمان هایی که داروهای ضد روان پریشی بطور کارایی توهم و خیالات واهی آن ها را کنترل می‌کنند نیز غالبا قادر نیستند شغلی ساده‌ را حفظ کنند.