پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه دلبستگي به خدا و سلامت روان در بين دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي شيراز انجام شد.روش مورد استفاده در اين پژوهش روش توصيفي-همبستگي بود. اين پژوهش بر روي 250 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 92-93 اجرا شد. روش نمونه گيري به شیوه نمونه گیری خوشه اي بود. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه‌هاي دلبستگي به خدا (GAI) بك و مك دونالد و سلامت رواني(GHQ) گلدربرگ و هيلر بود. برای تحلیل داده های این آزمون در سطح آماری توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در سطح آماری استنباطی جهت بررسی فرضیه ها از همبستگی،رگرسیون و آزمون Tمستقل استفاده شد ،پس از تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS نتایج نشان داد كه ، بین دو متغیر دلبستگي به خدا و سلامت روان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. ( 37/ =r ). همچنين سبك دلبستگي افراد به خدا مي تواند سلامت روان آن ها را به طور معنادار پيش بيني كند (14 r2=). يافته دوم نشان داد، افرادي كه اضطراب از صميميت پايين تري دارند بيشتر از افراد داراي اضطراب از صميميت بالا از سلامت روان برخوردارند. همين طور يافته ها نشان داد كه افرادي داراي اجتناب از طرد پايين بيشتر از افراد داراي اجتناب از طرد بالا از سلامت روان برخوردارند. اضطراب از صميميت با افسردگي و اضطراب بيشترين ارتباط را دارد. اين در حالي است كه اجتناب از طرد از خدا با افسردگي و نشانه هاي جسماني بيشترين ارتباط را دارد.