مقدمه: كيفيت زندگی كاری پرستاران، پيش زمينه اساسي در توانمندسازي است، بهره وری آنها نیز عامل مهمي در موفقيت بیمارستان است. بنابراین با ارزیابی این دو متغیر مديران مي توانند با بالا بردن كيفيت زندگي كاري زمينه بهره وري پرستاران را فراهم آورند. هدف از مطالعه حاضر بررسي رابطه بين كيفيت زندگي كاري با بهر وري پرستاران مي باشد.
روش: اين پژوهش مطالعه اي مقطعی (همبستگي) است كه دو متغير كيفيت زندگي كاري و بهره¬وري مورد بررسي قرار گرفت. جامعه پژوهش را كليه پرستاران شاغل در بيمارستان ابوذر اهواز تشكيل مي دادند كه 100 نمونه تصادفي از بين آن ها گرفته شد. روش جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه كيفيت زندگي كاري با 45 سؤال و پرسشنامه بهره وري با 25 سؤال در مقياس ليكرت صورت گرفت. بعد از جمع آوري داده ها با استفاده از SPSS 16.00 و آزمون های آماری پيرسون وT-test مورد تحليل قرار گرفت.
يافته ها: يافته ها نشان دادند که میانگین کیفیت زندگی کاری پرستاران (125/3m=) در سطح متوسط بود ولی میانگین بهره وری آنها (028/4 m=) در سطح نسبتاً مطلوبی قرار داشت. آزمون آماري پيرسون همبستگي مثبت و معناداري بين بهره وري و كيفيت زندگي كاري پرستاران را نشان داد 238/0=r (001/0>P).
نتيجه گيري: با توجه به آن كه كيفيت زندگي كاري پرستاران در سطح متوسط برآورد شد، بنابراين مديران مي¬توانند با اتخاذ راهكارهاي مناسب كيفیت زندگي كاري پرستاران را ارتقاء داده و شرايط لازم جهت بهبود بیشتر كيفيت ارايه خدمات و بهره وري آنها را فراهم سازند.