انشقاق و تخريب زيستگاه‌هاي حيات‌وحش و كاهش تنوع‌زيستي، از مهمترين پيامدهاي الگوي نامتناسب توسعه شهري، صنعتي و كشاورزي در دهه‌هاي گذشته محسوب مي‌شود. انشقاق زيستگاهي با ایجاد جزاير بوم شناختي، جمعیت‌ها را بگونه‌ای منزوی می‌کنند که باعث بروز پدیده ابرجمعیت و كاهش ذخاير ژني می‌گردد. امروزه یکی از راهکارهای اساسی که در جهت كاهش دامنه اثرات نامطلوب فعالیت‌های انسانی بر روی زیستگاه‌های جانوری پیشنهاد می‌شود، ایجاد راهگذر است. راهگذرهاي حيات‌وحش بين توسعه فعالیت‌های انسانی و ضرورت حفاظت و بهبود زيستگاه‌های حيات‌وحش تعادل بوجود مي‌آورد و به افزايش بقاء بسياري از گونه‌ها بواسطه امكان دسترسي به منابع غذايي بيشتر، ايجاد امنيت، ارتباط مجدد بين تکه‌ها و جمعيت‌هاي منزوي و در نتيجه افزايش واريانس ژنتيكي کمک مي‌کند. علاوه بر ناديده گرفته شدن عوامل موثر در تعيين وسعت مناطق تحت حفاظت (گستره خانگي و ميزان جابجايي گونه‌هاي چتر)، در سال‌های گذشته مطلوبیت زیستگاهی برخی از مناطق تحت حفاظت محیط زیست کشور بدلیل ایجاد شبکه‌های ارتباطی (جاده و بزرگراه‌ها) و عدم لحاظ ضوابط محیط‌زیستی در طراحی آنها دستخوش تغییر شده‌اند. این تحقیق، با توجه به کمبود اطلاعات در ارتباط با مفاهیم و معیارهای اکولوژیک در طراحی راهگذرها و اهمیت آنها در مدیریت زیستگاه‌ها در کشور صورت گرفته است.