امروزه صنعت گردشگری در دنیا یکی از منابع مهم درآمدزایی کشور‌ها ویکی از ارکان اصلی اقتصاد تجاری جهان محسوب می‌شود. الگوهای نوین توسعه بر مدار توسعه محلی و بهره‌گیری از تنوع مکانی ـ فضایی استوار هستند؛ بنابراین شناسایی ظرفیت‌ها و توانمندی‌های مختلف در سطوح خرد فضاهای جغرافیایی در کانون توجه برنامه‌ریزان توسعه قرار دارد. تحقق اهداف سیاست توسعه گردشگری مستلزم اقدماتی چند است که مرحله گزینش فضاهای واجد ارزش، جهت زیرساخت‌های توسعه گردشگری از جمله مهمترین این اقدامات به شمار می‌رود. بی شک این کار، مستلزم برنامه ریزی و اولویت‌بندی است. فقدان برنامه ریزی نظامند در تعیین جایگاه مکانی و فضایی کانون‌های جاذب گردشگری و بالطبع توزیع نامناسب تأسیسات و تجهیزات از جمله کاستی‌های بنیادی و مشهود در مطالعات و طرح‌‌های توسعه صنعت گردشگری در کشور و بویژه در بخش مورد مطالعه شهرستان لنگرود است. محدوده مورد مطالعه برخوردار از توانمندی‌های بالقوه در توسعه گردشگری می باشدکه به دلایل مختلف از جمله عدم مطالعه جامع، به فعلیت نرسیده است. پژوهش حاضر به دنبال بررسی توانایی‌های طبیعی، تاریخی، فرهنگی و برنامه ریزی توسعه گردشگری بوده است.بدون شک بهره‌مندی از منابع و جاذبه‌های گردشگری موجود، در پیدایش و توسعه گردشگری نقش اساسی را ایفا می‌کند .مقاصد گردشگری نیازمند مدیریت و برنامه‌ریزی می‌باشد چرا که با توجه به منابع محدود، خواسته‌ها برای بهره‌مندی از آنها بسیار می‌باشد، در صورتی که برنامه‌ریزی و مدیریت خردمندانه‌ای در بهره‌مندی از منابع و جاذبه‌های گردشگری وجود نداشته باشد، زمینه‌های بهره‌مندی از این منابع کاهش می‌یابد و در برخی موارد موجب اتلاف منابع می‌شود. به همین دلیل ضروری است که شناخت عمیق و مبتنی بر واقعیت در رابطه با جاذبه‌ها و منابع گردشگری داشته باشیم .در این پژوهش ابتدا با مطالعه مقدماتی، فضاهایی با قابلیت گردشگری در شهرستان شناسایی ، وضعیت جاذبه‌های با هدف جذب توریست و نوع پراکنش فضایی مراکز اقامتی و پذیرایی شهرستان لنگرود مشخص گردیدو سپس بابهره‎گیری از روش‎های میدانی، بر اساس مشاهده و مصاحبه با افرادی که به موضوع اشراف داشته و به محدوده مطالعاتی نیز آشنا بودند به تحلیل فضاهای گردشگریپرداخته شد. و در نهایت با توجه به اطلاعات بدست آمده، برنامه ریزی وارائه راهکار برای توسعه گردشگری در کانون‎های گردشگری شهرستان لنگرود شده است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که قلمرو تحقیق از تنوع جاذبه‌ها برخوردار است. طبیعت گردی و گردشگری در مناطق ساحلی( شهر ساحلی چاف و چمخاله)از اولویت اول گردشگری برخوردارند اما توزیع خدمات و تأسیسات در کانون‌های جاذب نامتعادل و نامتناسب با جایگاه مکانی ـ فضایی هر یک بوده است وهمچنینپراکنش فضایی مراکز اقامتی و پذیرایی در این منطقه باعث شده است گردشگران بیشتر به این محدوده هجوم بیاورند که در صورت سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی علمی و هدفمند و به‌کارگیری شیوه‌های نوین تبلیغات می‌توان گردشگری را در دیگر بخش های جلگه ای و کوهستانی نیزسوق داد. از این رو در جهت توسعه ساختار و سازمان فضایی حاکم بر فضاهای گردشگری پیشنهادهایی ارائه گردید.