در شرایطی که قرن بیستم به پایان رسیده است، هنوز توسعه روستایی با مسایل و چالش های متعددی مواجه است. زیرا که راهبردهای گذشته در زمینه توسعه روستایی موفقیت آمیز نبوده و نتوانسته است مسایلی همچون فقر، اشتغال، بهداشت، امنیت غذایی و پایداری محیط زیست را تامین کند. یکی از این راهبردهایی که اخیرا در اغلب کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته و حتی در برخی از این کشورها به اجرا درآمده است و نتایج مثبتی هم به همراه داشته، توسعه و گسترش گردشگری در نواحی روستایی که دارای پتانسیل های لازم برای گسترش گردشگری است، می باشد. گردشگری روستایی بخشی از بازار گردشگری و منبعی برای اشتغال و درآمد بوده و می توان آن را ابزار مهمی برای توسعه اقتصادی- اجتماعی و اکولوژیکی جوامع روستایی قلمداد کرد. گردشگری روستایی به عنون فرایندی در توسعه روستایی، در نظر گرفته می شود که می تواند در قالب سیاست ها توسعه منطقه ای و محلی، امکان توزیع عادلانه خدمات و تسهیلات عمومی در مناطق روستایی را ایجاد کند که بهبود کیفیت زندگی، کاهش مهاجرت های روستایی و برخورداری روستاییان از معیشت پایدار را به همراه دارد. رویکرد معیشت پایدار برای گردشگری، از تلاقی نظریه های توسعه پایدار، توسعه روستایی و توسعه گردشگری حاصل می شود و نیز هر سه در مفهوم وسیع تر توسعه جای می گیرند. در واقع معیشت پایدار گردشگری، الگویی ترکیبی است که مفاهیم توسعه گردشگری، توسعه روستایی و توسعه پایدار را در خود ادغام کرده است. مقاله حاضر که به صورت مروری تدوین شده است در نظر دارد تا نقش گردشگری روستایی در بهبود معیشت پایدار روستاییان را مورد بررسی قرار داده و در نهایت به نتیجه گیری در این زمینه بپردازد.