مناطق‌ روستايي كشور در دهه‌هاي گذشته از نظر بنيان‌هاي اقتصادي از آسيب‌پذيري زيادي برخوردار بوده‌اند. اينگونه تصور مي‌شد كه با رشد صنعتي در شهرهاي بزرگ‌ به طور خودكار، مناطق‌ روستايي توسعه مي‌يابند. اما افزايش بيكاري‌، تشديد فقروايجاد شكاف درآمدي بين مناطق شهري‌ و روستايي بيانگر اين واقعيت است كه، بدون‌ تدبير‌ وتنها از طريق مكانيزم‌ بازارنمي‌توان به گسترش‌و نشت توسعه به سوي مناطق روستايي اميد بست‌. يكي از راههاي‌ كاهش شكاف‌ و افزايش زمينه‌هاي بيكاري و درآمد‌ در مناطق‌ روستايي گسترش‌ فعاليتهايي است كه كمتر به محيط و شرايط‌ محيطي وابسته است. كشاورزي در مناطق روستايي كشور به صورت سنتي است و تا حدود زيادي به شرايط محيطي و آب و هوايي بستگي دارد. در این پژوهش سعی شده تا با تاکید بر صنایع روستایی، نقش آن را در بهبود فرصت های شغلی برای روستاییان بررسی گردد. روش انجام تحقیق توصیفی _ تحلیلی است. بخش كشاورزي‌ و صنايع روستايي تأثير‌ متقابلي‌ بريكديگر دارند. صنايع مستقر‌ در مناطق‌ روستايي از يك سو با توليد نهاده و تجهيزات كشاورزي، توسعه بخش كشاورزي‌ را به عنوان نهاده مورد فراوري قرار داده و سبب كاهش ضايعات مي‌گردد. مصرف محصولات در توليد و فراوري، تقاضا را در بخش كشاورزي افزايش و درآمد خانوارهاي روستايي را بالا مي‌برد. افزايش درآمد خانوارها، پس انداز در بخش كشاورزي را افزايش و سرمايه براي توسعه كشاورزي را باز توليد مي‌كند. كشاورزي بدون صنعت نمي تواند منبع حل مسائل و مشكلات فقيران مناطق روستايي محسوب شود ، بويژه براي اشتغال نيروي كار ، مراجعه به صنعت و تحرك بين بخشها ضروري است. اشتغال جمعيت مناطق روستايي در فعاليتهاي غير كشاورزي ، به فرايند صنعتي شدن كشاورزي و مناطق روستايي كمك مي كند.