رودخانه های شهری دارای نقش ارزنده ای در ارتقاء کیفیت محیطی شهری می باشند. کناره‌ی این رودخانه ها فضای شهری ممتدی است که در تصویر ذهنی شهروندان سرزندگی را در شهر به جای می گذارند وبه عنوان فضاهای چند عملکردی امکان ایجادفضای شهری سرزنده و جاذب جمعیت را فراهم می آورند و دارای مشخصات و نشانه های خاصی از قبیل خطی بودن،تقویت راههای پیاده و دوچرخه سواری و ورزشی ،ایجاد فضای سبز و کنترل محیطی و... می باشند.اما متاسفانه این فضاهای ارزشمند امروزه چیزی جز یک فضای بازمانده و رها شده شهری نیستند وکیفیت زندگی در این فضاها به شدت پایین است. عدم توجه به این پتانسیل طبیعی ارزشمند در شهرها و بسط نابسامانی های ناشی از نبود طرحی از پیش اندیشیده شده، اتخاذ تدابیر ویژه و راهگشا به منظور احیای این فضاهای رها شده و ایجاد فضای عمومی سرزنده و بسترساز شکل گیری تعاملات اجتماعی را ضروری می نماید. این نوشتار در صدد است که در راستای طرح توسعه ی گردشگری شهری به تبیین جایگاه این عنصر طبیعی ارزشمند و تاثیر آن در گسترش فضاهای شهری جاذب جمعیت بپردازد و سپس با توجه به اصول و اهداف طراحی،راهبردها وسیاست هایی جهت طراحی پارک های خطی رودکناری در درون شهر ارایه می گردد،ودر انتها نیز پیشنهاداتی جهت طراحی فضاهای رودکناری مطرح می شودتا این فضاها را برای استفاده کنندگان محلی و دیگر افراد در جهت پاسخگویی به نیازهای گردشگری شهروندان مهیا سازد .