"اصلاح زيستي" با استفاده از ميكروارگانيسم هاي بومی در محل هاي آلوده يكي از پركاربردترين روش ها در حذف آلودگی های نفتی است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه عملکرد دو جدایه سودوموناس و استافیلوکوکوس جدا شده از مخزن و بررسی تأثیر استفاده آنها در کاهش ترکیبات سنگین نفت و تبدیل آنها به ترکیبات سبک است.
این باکتری ها از مخزن نگه داری نفت خام شماره 9 مسجدسلیمان جداسازی و شناسایی شدند و در محیط سنجش میزان تجزیه پسماند نفت حاوی مخلوط پسماند- شن، در سطح 5 درصد پسماند تلقیح شد و مقدار هیدروکربن های کلی و باقیمانده نفت اندازه¬گیری شد. توانایی جدایه ها در تولید بیوسورفکتانت در محیط خون¬آگار و تکنیک گسترش نفت سنجیده شد. منحنی رشد جدایه¬ها، بهینه سازی منابع نیتروژن و فسفات برای آنها انجام شد و از کروماتوگرافی گازی جهت تعیین میزان تجزیه هیدروکربن های پسماند استفاده شد.
بعد از شناسایی جدایه ها، اندازه گیری هیدروکربن های کلی نفت با روش Soxhlet-extraction انجام شد. سودوموناس در محیط خون آگار همولیز بتا و استافیلوکوکوس همولیز آلفا ایجاد کردند و در تکنیک گسترش نفت، فرار نفت در حضور سودوموناس، مؤید تولید بیوسورفکتانت بود. همچنین سودوموناس در ساعت 120 و استافیلوکوکوس در ساعت 48 به انتهای فاز لگاریتمی رسیدند. بهترین منبع نیتروژن و فسفات برای هردو جدایه نیز، به ترتیب نیترات¬آمونیوم و پتاسیم دی هیدروژن فسفات بود. آنالیز با کروماتوگرافی گازی سویه ها نشان داد، سودوموناس در تبدیل و تجزیه ترکیبات هیدروکربنی پسماند موثرتر از استافیلوکوکوس بود و موجب کاهش 72 درصد هیدروکربن¬های نفتی در مقایسه با استافیلوکوکوس که 62 درصد تجزیه را نشان داد، کارآمدی بیشتری دارد.
با استفاده از باکتری های مقیم پسماند نفت می توان آلودگی نفتی را بدون هزینه های زیاد کنترل و هیدروکربن هایی با وزن مولکولی پایین تولید کرد.