مسکن و ساختمان یکی از مهم‌ترین بخش‌های اقتصادی کشور بوده و طیف گسترده‌ای از سایر صنایع را برای فعالیت‌های خویش بهمراه دارد. اصلاح الگوی ساخت و ساز، بهره‌برداری و بازیافت مصالح (‌در انتهای عمر ساختمان) از دغدغه‌های مهم کشورها برای توسعه پایدار می‌باشد. در گذشته تاریخی کشور ایران نیز الگوهای بهینه مسکن (از جمله در مصرف انرژی و سازگاری با محیط) وجود داشته که پشتوانه فرهنگی و اجتماعی خوبی محسوب می‌شوند. توجه و تأمل در استفاده از مصالحی که کمترین اثرات منفی زیست‌محیطی را در مجموع دوره تولید مصالح، ساخت و به کارگیری در ساختمان، بهره‌برداری، نگهداری و همچنین دوره پس از اتمام بهره‌برداری را داشته باشد، امری ضروری است و همچنین طراحی مناسب ساختمان، عایق کاری‌ها، پوشش و چتر ساختمان بصورتی که در مجموع عمر آن، کمترین تلفات انرژی را داشته باشد، از اهداف این تحقیق می‌باشد. به نظر می‌رسد بتوان با بکار بستن سیاستهایی کوشش‌هایی اساسی را در جهت صرفه‌جویی در مصرف انرژی و ایجاد یک تحول عظیم در نحوه تولید ساختمان را سامان داد. بهبود الگوی ساختمان و تلفیق با دیدگاههای زیست‌محیطی منجر به ارتقای کیفیت مصالح مصرفی، روشهای ساخت، روشهای بهره‌برداری و بازیافت می‌شود که علاوه بر کاهش اثرات منفی بر محیط‌زیست زمینه‌های نوینی برای نوآوری و اشتغال در بخش ساختمان فراهم آورد.