مفهوم پایداری در صنعت گردشگری، طی چند دهه گذشته یکی اصلی ترین و در عین حال مباحثه انگیزترین مفاهیم توسعه گردشگری و به عنوان چارچوبی برای فهم روندهای توسعه اقتصادی – اجتماعی و مدیریت منابع طبیعی و گردشگری در سراسر جهان مطرح شده است. از سوی دیگر در وضعیت کنونی، گردشگری روستایی کشور با توجه به جوان بودن بسیاری از مقاصد گردشگری روستایی و ضرورت در اختیار داشتن مجموعه ای مناسب از شاخص های توسعه پایدار گردشگری روستایی بومی شده، برای ارزیابی وضعیت و ترسیم مسیر آینده، امری بسیار حیاتی و راهبردی تلقی می شود. گردشگری روستایی انواع مختلفی دارد که به طور کلی می توان اثرات و پیامدهای اقتصادی، محیطی، اجتماعی – فرهنگی در نظر گرفت. اما اینطور که به نظرمی رسدگردشگری در منطقه آنطور که شایسته است پیشرفت چندانی نکرده است و اطلاعات اندکی در میان مردم ایران وجود دارد که یکی از راههای آگاهی را می توان تبلیغات در رسانه ها و مطبوعات دانست. سیستان با توجه به غنی بودن میراث فرهنگی و باستانی متنوع، خیلی کم مورد توجه دولت و مسوؤلین، همچنین خود مردم واقع شده است، دهه گذشته مفاهیم پایداری و توسعه پایدار به طور چشمگیری افزایش یافته است. اما، مطالعات نشان می دهد که در خصوص توسعه گردشگری روستایی مشکلات و موانع زیادی وجود دارد که کمتر به آن پرداخته شده است، توجه به نواحی روستایی که دارای قدمت طولانی بوده و میراث معنوی، تاریخی و فرهنگی کشور در آن حفظ شده است، از اولویت خاصی برخوردار است. چرا که جنبه های کارکردی و زیبایی های طبیعی، اجتماعی و فرهنگی و هم چنین ماندگار تاریخی روستا های سیستان همانند بی بی دوست، کوه خواجه شهر سوخته، زاهدان کهنه، دهانه ی غلامان، رودخانه هیرمند، دریاچه هامون، که از میراث های فرهنگی و تاریخی سیستان محسوب می شود، باید راهبردهایی برای توجه به این مزیت که میتواند باعث پیشرفت شود انجام داد.
این پژوهش از نوع مطالعه توصیفی- تحلیلی است. جهت گردآوری داده ها از روش کتابخانه ای و اسنادی و میدانی استفاده شده است، در این تحقیق ایتدا به معرفی منطقه سیستان و مشکلات آن پرداخته، و راهبردهای برای پیشرفت و توسعه گردشگری سیستان پیشنهاد شده است.