گردشگری فعاليتی است كه غير از مزايای اقتصادی و اشتغال‏زايی، تأثيرات اجتماعی و فرهنگی بسياری دارد. با توسعه گردشگری می‏توان باعث سطح رفاه زندگی اجتماعات بومی شد. کشور ایران اقتصاد متکی به نفت موجب رکود بخش کشاورزی، مهاجرت روستاییان و از بین‏رفتن زمین‏های زراعی و نهایتا نابودی بسیاری از روستاها و رکود بخش کشاورزی و زاغه‏نشینی در شهرها شده است. به منظور مقابله با این معظلات و برای رونق بخشیدن به فعالیت‏های اقتصادی و ایجاد رشد و توسعه‏ای هماهنگ، بخش‏های صنعت و کشاورزی را می‏بایست بازسازی نمود و در کنار آنها در جهت توسعه صنایع دیگر تلاش کرد که گردشگری استراتژی مناسبی در این زمینه می‏باشد. این مقاله با مرور و بررسی منابع و مطالعات موجود به دنبال بررسی نقش گردشگری روستایی در توسعه پایدار روستایی می‏باشد و در این زمینه پیشنهاداتی را ارائه می‏کند.