تایش خورشیدی از پارامترهای ورودی برای بسیاری از مطالعات شبیه¬ سازی مانند فرآیندهای وابسته به تغییرات آب و هوایی، هیدرولوژی و اکولوزی است. مدل¬های پیشنهادی به منظور برآورد این پارامتر به علت اینکه از داده¬های هواشناسی از نوع مکانی نقطه¬ای استفاده می¬کنند، برآورد نقطه ای از تابش ارائه می¬کنند . در این پژوهش، مدل تجربی هارگریوز- سامانی که مبتنی بر داده¬های دمای هوا است، با ورودی داده¬های LST (دمای سطح زمین) محصول MOD11A1 سنجنده مودیس به جای دمای هوا برای تخمین تابش خورشیدی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تعیین تابش، از شش ایستگاه با اقلیم¬های متفاوت برای یک دوره سه ساله (2003- 2005) به عنوان داده¬های واقعی استفاده شد. ایستگاه¬ها شامل (بجنورد، اصفهان، همدان، کرمانشاه، خوروبیابانک و تبریز) بودند. تابش مشاهده شده از طریق سازمان هواشناسی دریافت شد و میزان تابش برون زمینی از روابط ریاضی به دست آمد. دمای ¬سطح زمین از طریق ماهواره ترا سنجنده مودیس دریافت گردید. عکس¬های موجود با استفاده از نرم¬افزارهای GIS و Enviبه پارامترهای ورودی تبدیل شد. نتایج نشان داد که در مدل هارگریوز- سامانی ایستگاه¬های خوروبیابانک و اصفهان با مقدار R2، 93/0 و ایستگاه همدان با مقدار R2، 63/0 به ترتیب دارای بیش¬ترین و کم¬ترین دقت در برآورد تابش خورشیدی هستند.