سفرنامه ها به عنوان ابزاری برای ثبت وقایع، دیده ها و شنیده های گردشگران و معرفی حوزه های مختلف سرزمین های گوناگون ، در ادوار متفاوت تاریخی، نوعی پیام رسانه ای ماندگار را فراهم آورده که با ارایه اطلاعات مناسب، یاریگر گسترش ارتباط میان فرهنگهای مختلف بوده است.
این پژوهش با بررسی موردی از دو سفرنامه تاریخی(سفرنامه ناصرخسرو و سفرنامه ابن جبیر) و مصادیقی از اطلاعات و پیام های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، جغرافیایی ارایه شده در آنها ، سفرنامه ها را نوعی رسانه دو سویه می یابدکه کارکرد آن در انتقال فرهنگ، آداب و رسوم، خلق و خوی ملت ها و آگاهی بخشی از وضعیت سیاسی، اقتصادی و جغرافیایی آنها قابل توجه است. و جهانگردی در ذات خود ارتباطی میان فرهنگی است که درشناخت و معرفی فرهنگها ی مختلف و ارتقاء و اشاعه آن و افزایش گستره ارتباطات میان فرهنگی سهیم بوده است .