نقاشي ديواري به عنوان يكي از اشكال‌ هنري در طول تاريخ همواره از اهميت خاصي برخوردار بوده، تأثير آن بر زندگي انسان از ديرباز تاكنون آنچنان پايدار و ماندني است كه مي‌توان گفت كمتر رشته هنري چنين تأثيري را داشته است، زيرا كه خيلي از رشته‌هاي هنري در مقاطعي از تاريخ بنا به ضرورت و مجموعه شرايط خاصي شكل گرفته و در مقاطعي ديگر از بين رفته يا كاربرد خود را از دست داده‌اند. اما نقاشي ديواري را مي‌توان اولين زايش راستين هنري انسان در سپيده دم تاريخ هنر دانست. به طوري كه همچنان تاكنون تداوم و تأثير خود را در بطن زندگي جوامع بشري حفظ كرده است. در تبيين دستاورد بزرگ انسان عصر سنگ (كه جهان را با تصوير مجسم مي‌ساخت تا بر آن تسلط يابد) نبايد از ياد ببريم كه هنر وي، به معني واقعي واژه، هنر بوده است. آنچه اهميت دارد اين نيست كه او تصويرآفريني مي‌كرد بلكه اين است كه تصاوير مزبور را ماهرانه و زيبا مي‌آفريد.
امروزه نقاشي ديواري از نظر ايجاد تأثيرات قوي بصري و آفرينش‌ زيبايي و هماهنگي فرم و ريتم، نقش ارزشمندي در آثار معماري و زيباسازي شهري دارد. اين رشته هنري اگر به درستي شناخته شود و به درستي به اجرا درآيد، با توجه به فضاهاي زيبا و باشكوهي كه به وجود مي‌آورد مي‌تواند با هنر معماري تلفيق شود، همچنين اين توان و اهميت را در خود دارد كه با فرهنگ و هنر هر ملتي در آميخته و به آن ارزش و اعتبار والايي دهد.ساختن خانه ¬های اشرافی متعدد در قرن سیزدهم، مجالی را برای ظهور و نمایش زیبایی و ذوق ایرانی در خانه از طریق نقاشی فراهم کرد. نقاشی¬ های دیواری، نقاشی روی گچ و شیشه و ... هر یک دارای جنبه¬ی زیبایی¬ شناسی است که با زبان مشترکی با معماریِ آن دوره در بنا تجلی نموده است. هر دو هنر تلفیقی از سنت و نوشدن را به نمایش گذاشته¬ اند. ایران قرن سیزدهم آبستن ایرانی نو بود. خواسته -هایی که توسط عوامل درون¬زا و برون¬زا، بذرش در او نشانده شد تا جریان¬های نوگرایی را پرورش دهد. خواسته های درونی جامعه و در عین حال مشاهده¬ی غرب به عنوان الگویی الهام¬بخش، چیزی را پدید آورد، ترکیبی از خود و دیگری که همچنان ایرانی بود.دراین مقاله به معرفی یکی از نمونه های بی نظیر خانه های دوران قاجار در استان همدان ،شهرستان تویسرکان که دارای نقاشی دیواری بسیاز زیبا می باشد می پردازیم.