بافت فرسوده، به مفهوم فرسودگي كالبدي و اجتماعي، محصول تاثير و تاثر متقابل فرايندهاي اجتماعي و فضاي جغرافيايي است. بدين سبب موضوع بهسازي و نوسازي بافتهاي فرسوده شهري، همواره يكي از مسائل و چالشهاي شهرهاي امروزي است، که انديشمندان حوزه هاي مختلف و مديران شهري را به حيطه تلاش در جهت بهسازي و نوسازي آن كشانده است. در اين راستا رويكردهاي مختلفي چون بازسازي، بهسازي، نوسازي، توانمندسازي و ... در چند دهه اخير مطرح شده و مورد آزمون قرار گرفته است. از این رو رهیافت مناسب به بافت قدیم و فرسوده شهری، مستلزم رویکردی دقیق و نگرشی همه‌جانبه به بافت کهن و ویژگی‌های آن می باشد، براین اساس تهیه و تدوین دقیق برنامه‌هایی قابل ‌اجرا و بهسازی امری اجتناب ناپذیر است. در این تحقیق سعی می‌شود با رویکردی استراتژیک به بررسی و ساماندهی بافت های فرسوده شهری با رویکردی مشارکتی با روش توصیفی- تحلیلی پرداخته شود. نتیجه پژوهش نشان می دهد رویکرد مشارکتی یک ضرورت مهم برای نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شهری می باشد