امروزه در کشور ایران، گردشگری به عنوان صنعتی سودآور با دارا بودن ویژگی های متعددی همانند رشد اقتصادی، جذب سرمایه گذاری، اشتغالزایی، انتقال و پایداری فرهنگ ها و همچنین برقراری صلح در سطح بین الملل مورد پذیرش و بهره برداری قرار گرفته است. وجود ظرفیت های طبیعی، فرهنگی، تاریخی، مذهبی، اقلیمی و همچنین موقعیت خاص جغرافیایی در منطقه خاورمیانه سبب شده است ایران به عنوان یکی از غنی ترین و ثروتمندترین کشورهای جهان از لحاظ منابع و محصولات گردشگری به شمار آید. در حال حاضر پیامد بسترهای مساعد مورد اشاره حرکت رو به افزایش جذب گردشگر خارجی و رونق گردشگری داخلی را به دنبال داشته است. میلیون ها ایرانی از هر فرصتی در تعطیلات نوروز، فصل تابستان، ایام تعطیل رسمی برای سفر و گردشگری استفاده می کنند و این امر ضمن آمیزش با آموزه های اسلامی و فرهنگ ایرانی به صورت مستمر با استفاده از شیوه های حمل و نقل مختلف (هوایی، زمینی، ریلی و دریایی)، با انگیزه های مختلف و با بهره مندی از زیرساخت ها و مراکز اقامتی، پذیرایی و تاسیسات و موسسات مرتبط گردشگری در جریان است.
با این وجود علیرغم بقای مستمر و رو به رشد این صنعت در کشور، گردشگری داخلی و خارجی در جامعه ایرانی با چالش هایی جدی رو به روست؛ خلا اجرای برخی از استانداردها ومعیارهای علمی، به روز و پذیرفته شده جهانی، عدم آگاهی گردشگر، جامعه محلی یا میزبان و به طور کل تاسیسات و مراکز خدمت رسان صنعت گردشگری در قالب زنجیره های این چرخه با شیوه رفتاری و فرهنگ صحیح سفر و گردشگری آشنا نیستند. این امر به همراه عدم حضور سفر در سبد عموم خانواده ایرانی از جمله موانع پیش روی توسعه پایدار گردشگری در جامعه کنونی کشورمان به شمار می آید.
این تحقیق در تلاش است تا با پیوند مبحث فرهنگ با صنعت گردشگری، ریشه زایا و رو به توسعه گردشگری پایدار را با ورود به سرشاخه های اصلی همچون فرهنگ رفتاری صحیح و پذیرفته شده گردشگر، جامعه میزبان، زنجیره های خدمت رسان و تصمیم سازان منطبق با معیارهای جهانی را معرفی و در نهایت ابزارها و شیوه های چگونی توسعه فرهنگ سفر و تحقق استانداردهای ذکر شده در جامعه ایرانی را عرضه نماید. در پایان نیز 20 شیوه و ابزار به منظور چگونگی توسعه فرهنگ سفر ارائه و مورد تحلیل و بررسی قرار خواهد گرفت.