اقلیم از جمله مهم ترین جنبه های مطرح در گردشگری یک منطقه محسوب می شود. با وجود نقش کلیدی وضعیت آب و هوایی در تعیین یک مقصد گردشگری و مطرح بودن آن به عنوان یک جاذبه، آگاهی در مورد آن اغلب به صورت یک موضوع بدیهی فرض شده و به جزئیات آن اهمیت چندانی داده نشده است. تا کنون تاثیرات متقابل اقلیم و گردشگری بر یکدیگر بیشتر بر مبنای فرضیات بوده و به طور سطحی بررسی شده و توجه چندانی به مشاهدات و آزمون های آماری نگردیده است. در اين پژوهش به منظور ارزيابی شرايط اقليم آسايش از منظر گردشگری با استفاده از شاخص T.C.Iو داده های اقليمی ايستگاه سينوپتيک شهرستان بروجن، شرايط آسايش این شهرستان در بازه زمانی 18 سال(2005-1988) تعيين گشته است. اين شاخص به شکلی سيستماتيک با استفاده از 7 پارامتر ميانگين بارش ماهانه، ميانگين دما، ميانگين نم نسبی، بيشينه دما، کمينه نم نسبی، ميانگين روزانه ساعات آفتابی و سرعت باد، شرايط اقليمی را برای گردشگری مورد ارزيابی قرار داده و بر حسب پارامتر های مذکور،تقویم آسایش گردشگری شهرستان بروجن در طول سال تعیین گردید. با استفاده از نرم افزار T.C.I و بر اساس نتایج بدست آمده بهترین ماه ها برای گردشگری در شهرستان بروجن در درجه اول ماه های خرداد و مهر و در مرتبه بعد ماه های اردیبهشت وشهریور می‌باشد در حالی که ماههای بهمن و دی جهت گردشگری، از کمترین درجه اهمیت برخوردارند