برنامه ريزي شهري در ايران همواره از رويكرد برنامه ريزي سنتي تأثير پذيرفته است و بر اين اساس اغلب تبعات مثبت برنامه هاي شهري نصيب گروه هاي با درآمد بالاتر مي شود. از اين رو سياست هاي تأمين مسكن گروه هاي كم درآمد شهري، غالبا متوجه گرو ه هاي غيرهدف مي گردند و در نتيجه اين گروه ها نه تنها به حاشيه اين برنامه ها، بلكه عملاً به سوي حاشيه شهرها و حاشيه نشيني رانده مي شوند . از سال1999 با تأسيس سازمان ائتلاف شهرها و با پشتيباني بانك جهاني و مركز ،UN HABITAT استراتژي توسعه شهري (CDS) معتقد است كه با هدف كاهش فقر شهري و بهبود مسكن گروه هاي كم درآمد، در بيش ا ز 250 شهر جهان سومي اجرا شده، كه نتايج موفقي نيز داشته است . رهيافت شهرهاي جهان سوم، آينده هم اكنون است؛ و از اين رو فارغ از اهداف بلندمدت و انعطاف ناپذير طرح هاي جامع و با تأكيد بر اصل اجرا و مشاركت شهروندان، با چالش هاي روزمره آنان از جمله مسكن، مستقيماً روبه رو مي شود و نيز بخش عمده اي از امكانات مورد نياز طرح ها از جمله نيروي انساني، مديريت و مصالح ساختماني را از طريق منابع محلي تأمين مي كند. در تحقيق حاضر 23 ويژگي 330 خانواده ساكن واحدهاي اجاره به شرط تمليك شهربابل ، كه هم سو با سياست تأمين مسكن گرو ه هاي ك م درآمد احداث شده اند، جمع آوري گرديد . نحوه تأمين منابع مالي و بازپرداخت آنها، بعد خانوار، اشتغال، ميزان درآمد و تحصيلا ت ، معيارهاي انتخاب مسكن و هزينه هاي رفت و آمد، از مهم ترين اين ويژگي ها محسوب مي شوند. تجزيه و تحليل نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه گرچه هدف اصلي احداث اين خانه ها تأمين مسكن گروه هاي كم درآمد شهري دربابل بوده است، اما اغلب ساكنان آنها، متعلق به گروه هاي متوسط و متوسط به بالا هستند. مقاله حاضر سعي بر آن دارد تا ضمن بررسي و تحليل سياست هاي تأمين مسكن در در ايران، به اهميت و جايگاه. CDS اين حوزه بپردازد