تحولات جهانی بعد از جنگ جهانی دوم از جمله در زمینه های گسترش شهرنشینی و ایجاد شهرهای بزرگ، آلودگی محیط های شهری و نیز افزایش اوقات فراغت منجر به گسترش گردشگری روستایی گردید. در دهه های بعدی، گردشگری به عنوان ابزاری برای توسعۀ روستایی مطرح گردید. در این راستا صاحب نظران سعی نموده اند با ارائه دیدگاهها و الگوهای مختلف نقش گردشگری را در توسعۀ روستایی ارتقاء دهند.
تحقیق حاضر باهدف شناخت و تحلیل اثرات و پیامدهای گردشگری در نواحی روستایی در زمینه های زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی انجام شده است. نتایج مطالعات نشان می دهد به دلیل فقدان برنامه ریزی و ضعف مدیریت، از فرصت های موجود گردشگری درنواحی روستایی برای تأمین نیازهای فراغتی شهروندان شهرهااز یک طرف و تجدید حیات اقتصادی و اجتماعی نواحی
روستایی از طرف دیگر به درستی استفاده نشده است. در مقابل، تهدیدهای مرتبط با گردشگری در این ناحیه تحقق یافته و موجب پیامدهای نامطلوبی مانند آلودگی منابع آب، تخریب چشم انداز طبیعی، تخریب و تغییر کاربری اراضی کشاورزی و باغات، افزایش مهاجرت، رکود فعالیت های کشاورزی و دوگانگی اجتماعی شده است؛ در حالی که با بهره برداری مناسب از فرصت ها
میتوان گردشگری را به عنوان ابزاری برای توسعۀ پایدار نواحی روستایی تبدیل کرد. به هر حال با توجه به این شرایط، برنامه ریزی و مدیریت سمت وسوی مؤثر فعالیت های گردشگری در راستای دستیابی به گردشگری پایدار روستایی ضروری می باشد.