اختلال طیف اوتیسم یکی از شایع‌ترین اختلالات رشدی ـ عصبی است که با مشکلات گسترده در ارتباط اجتماعی، رفتارهای تکراری و محدود و همچنین اختلالات خواب شناخته می‌شود. کیفیت خواب پایین در کودکان مبتلا به این اختلال نه تنها سبب کاهش تمرکز و تحریک‌پذیری می‌شود، بلکه به تشدید رفتارهای کلیشه‌ای و افت عملکرد شناختی نیز منجر خواهد شد. از سوی دیگر، رفتارهای تکراری به‌عنوان یکی از شاخص‌های اصلی تشخیص اوتیسم، تأثیر منفی قابل توجهی بر روند یادگیری و کیفیت زندگی این کودکان دارند. در سال‌های اخیر توجه پژوهشگران به مداخلات تغذیه‌ای و استفاده از ترکیبات گیاهی به‌عنوان درمان‌های کم‌خطر و مکمل داروهای رایج افزایش یافته است. در این میان، روغن دانه کدو به دلیل دارا بودن مواد مؤثره‌ای همچون اسیدهای چرب غیراشباع، ویتامین‌ها، روی، منیزیم و ترکیبات آنتی‌اکسیدانی، گزینه‌ای امیدبخش برای بررسی در حوزه بهبود خواب و رفتارهای عصبی به شمار می‌رود. این ترکیبات از طریق سازوکارهایی همچون تنظیم ترشح هورمون ملاتونین، تقویت انتقال‌دهنده‌های عصبی بازدارنده، کاهش التهاب و استرس اکسیداتیو، و حمایت از عملکرد سیستم ایمنی می‌توانند نقش مؤثری در بهبود کیفیت خواب و تعدیل رفتارهای تکراری ایفا کنند. مرور مطالعات حیوانی نشان داده است که مصرف روغن دانه کدو موجب بهبود الگوهای خواب، کاهش اضطراب و کاهش رفتارهای مشابه رفتارهای تکراری می‌شود. در مطالعات انسانی نیز، هرچند پژوهش‌های اختصاصی در کودکان مبتلا به اوتیسم محدود بوده است، اما شواهد موجود در دیگر گروه‌های جمعیتی از تأثیر مثبت این روغن بر شاخص‌های خواب و خلق حکایت دارد. با توجه به عوارض جانبی داروهای رایج در درمان مشکلات خواب و رفتارهای تکراری، استفاده از رویکردهای تغذیه‌ای می‌تواند یک گزینه مکمل، کم‌عارضه و در دسترس برای خانواده‌ها و درمانگران محسوب شود. با این حال، کاستی‌های پژوهشی همچون کمبود مطالعات بالینی گسترده، ناهمگونی در دوز و مدت مداخله و فقدان ابزارهای استاندارد در برخی تحقیقات، ضرورت انجام پژوهش‌های دقیق‌تر و جامع‌تر را نشان می‌دهد. بنابراین، انجام کارآزمایی‌های بالینی با طراحی مناسب و حجم نمونه کافی برای ارزیابی اثربخشی و ایمنی روغن دانه کدو در کودکان مبتلا به اوتیسم یک نیاز جدی به شمار می‌رود. این مرور با جمع‌بندی شواهد علمی موجود، بر ظرفیت بالقوه روغن دانه کدو در بهبود کیفیت خواب و کاهش رفتارهای تکراری در کودکان اوتیسم تأکید کرده و زمینه‌ای برای جهت‌گیری پژوهش‌های آینده فراهم می‌آورد.