در آموزش جغرافیا در ایران و کشورهای توسعه‌یافته، تفاوت‌های قابل توجهی وجود دارد که بر اساس رویکردها، محتوای درسی و روش‌های تدریس شکل گرفته‌اند. در کشورهای توسعه‌یافته، آموزش جغرافیا معمولاً بر پایه تفکر انتقادی و مهارت‌های تحقیقاتی بنا شده است. دانش‌آموزان تشویق می‌شوند که با استفاده از فناوری و ابزارهای مدرن، به تحقیق و کشف اطلاعات بپردازند و با مسائل جغرافیایی به‌طور تحلیلی برخورد کنند. این رویکرد باعث می‌شود آن‌ها درک عمیق‌تری از محیط زیست و چالش‌های جهانی پیدا کنند. در مقابل، الگوی آموزش جغرافیا در ایران بیشتر بر مبنای حفظ و یادآوری اطلاعات است. محتوای درسی معمولاً شامل تاریخچه، سرزمین‌ها و ویژگی‌های جغرافیایی است، اما کمتر به مفاهیم تحلیلی و دنیای واقعی مرتبط می‌شود. همچنین، کمتر به مسائل معاصر و چالش‌های زیست‌محیطی پرداخته می‌شود. این موضوع می‌تواند منجر به عدم توانایی دانش‌آموزان در تحلیل شرایط جغرافیایی و اجتماعی امروز گردد.
در کشورهای توسعه‌یافته، آموزش جغرافیا با توجه به تنوع فرهنگی و جغرافیایی بیشتر به سمت پروژه‌های گروهی و کارهای میدانی پیش می‌رود. این نوع آموزش به دانش‌آموزان این امکان را می‌دهد که با کار در گروه‌ها، مهارت‌های اجتماعی و همکاری را نیز تجربه کنند. اما در ایران، چنین رویکردهایی کمتر به‌کار گرفته می‌شود و بیشتر تدریس به‌صورت فردی و کلاسی انجام می‌شود. می‌توان گفت که در کشورهای توسعه‌یافته، آموزش جغرافیا نه‌تنها به یادگیری جغرافیا بلکه به پرورش مهارت‌های تحلیلی، پژوهشی و اجتماعی کمک می‌کند، در حالی که در ایران نیاز است که آموزش جغرافیا به‌طور جدی‌تری به سمت رویکردهای فعال‌تر و تحلیلی‌تر حرکت کند تا دانش‌آموزان را برای مواجهه با چالش‌های جهانی و محلی توانمندتر سازد.