شهرها و کلان‌شهرها به واسطه جمعیت بالا و زیرساخت‌های حیاتی خود، همواره در معرض خطرات انسانی و طبیعی قرار دارند که می‌توانند به خسارات مالی و جانی فراوانی بینجامند. این خسارت‌ها شامل تخریب سازه‌ها، آسیب به شبکه‌های حمل‌ونقل و مختل شدن تأسیسات اساسی هستند. در این میان، منطقه 14 تهران که به عنوان یکی از مناطق قدیمی این کلان‌شهر شناخته می‌شود، به دلیل ویژگی‌های خاصی که دارد، ازجمله مرزی بودن، وجود پادگان‌های نظامی و سایت‌های دفاعی، و نیز بافت‌های قدیمی برخی محله‌های آن مانند شاهین، عارف و شکوفه، در کنار معضلاتی نظیر کاربری‌های خطرناک (مانند پست‌های برق فشار قوی) و کمبود شدید سرانه‌های درمانی و برخی دیگر از خدمات شهری، نسبت به سایر مناطق تهران از اهمیت ویژه‌تری برخوردار است. بنابراین، پژوهش حاضر، با بهره‌گیری از روش توصیفی-تحلیلی و هدفی کاربردی-توسعه‌ای، به تبیین شاخص‌های پدافند غیرعامل در آمایش زیرساخت‌های شهری می‌پردازد. این تحقیق به‌ویژه بر روی منطقه 14 تهران متمرکز است. جامعه آماری این مطالعه شامل تمامی کارشناسان و خبرگان حوزه مدیریت شهری و آمایش دفاعی است که با استفاده از تکنیک دلفی، حجم نمونه‌ آن به تعداد 50 نفر تعیین گردید. جمع‌آوری داده‌ها نیز از طریق منابع کتابخانه‌ای و میدانی (پرسشنامه) انجام یافته است. این پژوهش به دنبال پاسخ‌گویی به پرسش‌های زیر می‌باشد: وضعیت شاخص‌های پدافند غیرعامل در منطقه 14 چگونه است و اصلی‌ترین موانع اجرای سیاست‌های پدافند غیرعامل در این منطقه کدامند؟ تحلیل یافته‌ها با استفاده از آزمون‌های میانگین و آزمون بینومال تست در نرم‌افزار SPSS صورت پذیرفته است.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که وضعیت پدافند غیرعامل از منظر برنامه‌ریزی شهری در منطقه 14 تهران در شرایط نامطلوبی قرار دارد. همچنین در زمینه موانع اجرای پدافند غیرعامل، عواملی نظیر قدیمی بودن بافت، هزینه‌بالای جابجایی، عدم‌امکان تغییر معابر و عدم پیش‌بینی فضاهای اضطراری، به‌عنوان مهم‌ترین موانع شناسایی شده‌اند.