ایران کشوری است با جاذبه‌های گوناگون تاریخی، فرهنگی، جغرافیایی و وجود اقوام گوناگون با آداب و سنن منحصربه‌فرد، چهره‌های متفاوتی به این خطه بخشیده است. متأسفانه نبود زیرساخت‌های فرهنگی مرتبط با مقوله باعث بروز رفتارهای نا به هنجار نسبت به گردشگران و نقش پایین این صنعت در ایران گردیده است. در این مقاله سعی بر آن است تا با روش تحلیلی- توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای به بررسی تأثیر فرهنگ و سنت‌های بومی بامطالعه‌ی بیشتر در خصوص بناهای تاریخی شهر بجنورد برجذب گردشگران، جهت استفاده از سنت‌های بومی متأثر از فرهنگ در شرایط امروز بپردازیم. شناخت الگوها و سنت‌های بومی شهرها می‌تواند به‌منزله‌ی شناخت جامعه باشد. گسترش صنعت گردشگری در مکان‌هایی که پتانسیل بالقوه جذب گردشگر مانند شهرستان بجنورد رادارند، می‌تواند کارآمد در جهت رشد و توسعه همه‌جانبه، به‌خصوص ازلحاظ جنبه اقتصادی جوامع میزبان به کار گرفته شود. منابع طبیعی قابل بهره‌برداری در دشت بجنورد اعم از آب‌وخاک و اقلیم نسبتاً مناسب و علفزارها و مراتع، به‌مثابه منابع درونی زمینه‌های اولیه ایجاد گسترش مراکز زیست انسانی را در ادوار تاریخی فراهم می‌آورد که با توجه به ارزش‌های فضایی نظیر موقعیت جغرافیایی، قرارگیری دو دالان طبیعی ارتباطی خراسان به مازندران و همچنین فاصله کافی از سایر حوزه‌های متمرکز زیستی در دشت‌های قوچان و شیروان به‌مراتب تقویت‌شده و رد مقیاس ناحیه‌ای مزیت‌های نسبی خود را نشان می‌دهد. علاوه بر این برخی ملاحظات سیاسی، موقعیت سوق‌الجیشی شمال خراسان و محدودیت‌های ارتباطی آن و تکاپوی موجود در جاده تاریخی ابریشم نیز بر این ارزش‌ها می‌افزوده است.