گردشگری روستایی، به عنوان یک فعالیت تفریحی- اجتماعی، ابتدا بیشتر به منظور رفع محدودیت های ناشی از اقتصاد مبتنی بر کشاورزی تاکید داشت اما نتایج بد کارکردی آن، باعث ظهور رویکرد جدیدی با عنوان «گردشگری پایدار» شد که مفاهیم اولیه آن، اولین بار در سال 1980 بیان شد. در این دیدگاه، توسعه گردشگری با استفاده از منابع موجود، به گونه ای است که ضمن پاسخ دادن به نیازهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و انتظارات گردشگری، می تواند وحدت و یکپارچگی، یهویت فرهنگی، حفظ محیط زیست، تعادل اقتصادی و رفاه مردم محلی را تامین نماید. گردشگری روستایی نیز به عنوان یکی از منابع تسهیل کننده توسعه پایدار و هم به عنوان یکی از بخش¬های اصلی اقتصاد جامعه، مورد توجه اساسی قرار گرفته است. صنعت نوپای گردشگری در ایران و به تبع آن گردشگری روستایی به رغم رشدی که بعد از انقلاب اسلامی داشته هنوز در مسند صنعتی درآمدزا، کم هزینه، با آلودگی کم و کارآ قرار نگرفته است. بعلاوه رویکرد اجتماعی-اقتصادی به توسعه پایدار روستایی می طلبد که به دیگر فعالیت های جوامع روستایی مانند صنایع روستایی، صنایع تکمیلی، فرآوری محصولات کشاورزی و گردشگری روستایی توجه بیشتری شود. مقاله حاضر به شیوه مروری و استفاده از اسناد و منابع مکتوب به بررسی نقش گردشگری در توسعه پایدار روستایی می پردازد.