شهرهای نوین ایران همواره با دو دوره تاریخی پیش و پس از انقلاب وارد صحنه وجود شدند. در سال های پس از انقلاب تصویب ایجاد شهرهای جدید در سال 1364 انجام گرفت که در آغاز دهه 1370 طرح و برنامه شهرهای جدید زیادی نظیر رامین، بینالود، علوی، هشتگرد، پردیس، گلبهار، مهاجران، تیس و رامشار و.. مورد مطالعه قرار گرفته بود. یکی از شهرهای ایجاد شده در پیرامون شهر¬اهواز شهر جدید رامین می باشد که با هدف تمرکززدایی از شهر اهواز ایجاد شد که به دلیل موقعیت مناسب آب و هوایی نسبت به مرکز استان خوزستان، جمعیت زیادی را به خود جذب نمود. هدف این مقاله بررسی تحقق پذیری اهداف طرح جامع در شهرهای جدید از دیدگاه طرح جامع و انطباق آن با وضع موجود است. در واقع هدف این است که روند تحقق این اهداف را در دوره‌های برنامه‌ریزی این شهر مشخص نماید و با توجه به چگونگی تحقق این اهداف به بررسی نقاط قوت و ضعف طرح جامع و وضع موجود پرداخته و در نهایت پیشنهادهایی را با توجه به نتیجه‌گیری ارائه خواهد دهد.روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و کاربردی می¬باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر از کلیه کارشناسان و اساتید دانشگاه حوزه جغرافیای شهری و شهرسازی تشکیل شده است که حجم نمونه آن تعداد 35نفر بر اساس مدل کوکران تعیین گردید. گردآوری داده ها بر اساس ابزار کتابخانه ای و میدانی انجام شده است و تحلیل یافته ها نیز براساس مدل swot انجام گرفته است.نتایج نشان داد با توجه میزان تحقق پذیری طرح جامع شهر رامین در موقعیت (WT) استراتژی تدافعی قرار دارد که این امر بیانگر نامطلوب بودن پروژه‌ی طرح شهر جدید رامین و عدم موفقیت آن است.