مفهوم پايداري در صنعت گردشگري، طي چند دهه گذشته يکي از اصلي ترين و در عين حال مباحثه انگيزترين مفاهيم توسعه گردشگري و به عنوان چارچوبي براي فهم روندهاي توسعه اقتصادي - اجتماعي و مديريت منابع طبيعي و گردشگري در سراسر جهان مطرح شده است. گردشگري به عنوان يکي از منابع در آمد و ايجاد اشتغال در سطح محلي مي تواند رهيافتي براي توسعه اقتصادي باشد. گردشگري بخصوص در زماني که سود فعاليت هاي ديگر بخش هاي اقتصادي در حال کاهش باشد، جايگزين مناسبي براي آنها و راهبردي براي توسعه است. امروز صنعت گردشگري به اندازه اي در توسعه اقتصادي - اجتماعي کشورها اهميت دارد که اقتصاد دانان آن را «صادرات نامريي» نام نهاده اند. صنعت توريسم از صنايعي است که در سال هاي اخير به سرعت گسترش يافته و در رديف يکي از بزرگ ترين منابع درآمد جهان در آمده است. همچنين بايد افزود که چرخه عظيم مالي که به طور غيرمستقيم طول محور صنعت گردشگري مي چرخد، به مراتب مهم تر از درآمدهاي مستقيم بر اقتصاد جهاني تاثير گذار است. اين مقاله، بر توسعه پايدار گردشگري تاکيد دارد. در اين ديدگاه، توسعه گردشگري با استفاده از منابع موجود به گونه اي است که ضمن پاسخ دادن به نيازهاي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و ضوابط قانوني جامعه و انتظارات گردشگران بتوان وحدت و يکپارچگي، هويت فرهنگي، سلامت محيط زيست، تعادل اقتصادي و رفاه مردم محلي را تامين کرد. اين مقاله ضمن تبیین گردشگری پایدار به نقش آن در شهر و پایداری شهری پرداخته شده است..