نگارگری در تاریخ ایران از سابقۀ باارزش و درخشانی برخوردار است. حمایت حکومت‌ها در دوره¬های مختلف تاریخی بر غنا و ارزش این هنر بسیار افزوده و شهرهای بسیاری به عنوان مراکز نگارگری شناخته شده¬اند و تبریز یکی از آن¬ها است که دو دورۀ درخشان نگارگری را از سرگذرانده است. دورۀ نخست، مربوط به عهد ایلخانی و دورۀ دوم متعلق به اوایل عهد صفوی است. سؤالی اصلی که در مطالعه پیشِ رو مطرح است این است که نگارگری تبریز دراین دو دوره چه شباهت¬ها و تفاوت¬هایی با یکدیگر دارند؟ فرض بر این است که نگارگری مکتب تبریز عهد صفوی شباهت اندکی با دوره ایلخانی داشته و از منابع متفاوتی الهام گرفته¬ است. یافته¬های این پژوهش که جمع¬آوری اطلاعات آن به روش کتابخانه¬ای و با رویکرد توصیفی-تحلیلی انجام شده است نشان می¬دهد که ترکیب¬بندی و زاویه نگاه در دو مکتب اول بسته و در مکتب دوم تبریز بازتر و وسعت دید بیشتری دارند. از لحاظ رنگ¬آمیزی و نوع رنگ¬ها نیز در مکتب اول تنوع رنگی کم¬تری دیده می-شود، حال آن¬که قدرت و تنوع رنگ¬ها در مکتب دوم تبریز بیشتر است. همچنین، حیوانات و پوشش گیاهی در مکتب نخست تبریز از واقع¬گرایی بیشتری برخوردارند و در قلم¬گیری¬ها و همینطور چهره افراد و ابرها تأثیر هنر چین به خوبی قابل مشاهده است. در مکتب دوم تبریز هم این تأثیرات در ترسیم ابرها و حیوانات تخیلی مثل دیوها و اژدها همچنان باقی است، اما در چهره¬ها ویژگی¬های ترکی غالب است.