سفالگری دوران اسلامی در سه قرن اولیه دقیقاً ادامه هنر سفالگری دوره ساسانی است. ویژگی‌های هنر اسلامی که ابتدا سادگی مظهر آن است با روح جاودان خواهی فلسفه اسلامی و رنگ و شفافیت لعاب‌های ساخته شده که خود بخشی از کیمیاگری اسلامی است. هنر سفالگری دوره اسلامی از ترکیب فلسفه و حکمت و فن مشتق می‌شود و تبلور زمینی روح مکاشفه ای اسلامی است، همچون انعکاس حقایق آسمانی در روی زمین، انعکاسی که به کمک آن هنرمند مسلمان سفر زمینی خود را به عالمی که حضور خداوند باریتعالی درآن است به انجام می‌رساند و به حقیقت که اصل و سرانجام این هنر است می‌رسد. با اسلام آوردن ایرانیان، به علت تحریم استفاده از ظروف طلا و نقره هنرمندان ایرانی به سفالگری روی آوردند. اوایل ظروف سفالین آنها کاملاً شبیه به همان نمونه‌های پیش از اسلام بود. دین اسلام با بستر فرهنگی ناب و منحصر به فردی که در خود داشت؛ به شکوفایی و بالندگی تمام زمینه‌های علم و هنر یاری رساند. از برکت اسلام در بین هنرها، سفالسازی نیز قابلیت‌هایی از خود بروز داد. این سفالینه‌ها، گاه در بردارنده پیام و مفاهیمی خاص بودند و بر این مبنا اعتقادات و باورها و اندیشه‌های مسلمانان را در خود جای دادند. زمینه‌های کسب علم ودانش وترویج آن دراسلام نیزباعث شکوفایی علوم مختلف بویژه اندیشه‌ها، تعالیم، اعتقادات مذهبی و نشر آن گردید. انتشار این اندیشه‌ها به صورت مکتوب در صورت‌های مختلف ظهور یافت و سفال یکی از زمینه‌های انتشار، ثبت وقایع، تعالیم و تفکر گردید.