لالایی از نظر نوعی ادبی زیر مجموعه ادبیات شفاهی و فرهنگ عامه است و از سوی دیگر چون عموماً مخاطب آنها کودکان هستند با ادبیات کودک نیز ارتباط پیدا میکند ویژگی اصلی لالایی این است که در ادبیات همه سرزمین ها و فرهنگ ها وجود دارد لالایی ها نوعی دوبیتی هستند که عنوان نخستین پیمان آهنین و شاعرانه میان مادر و کودک است و لالایی ها در سیستان اییکه نامیده می شوند چون سرایندگان اصلی لالایی ها مادران بودند میتوان لالایی را بستر مناسبی دانست تا ازطریق آن اندیشه های فروخورده ی زنان ایرانی را باز شناخت و در این مقاله کوشش شده است که به برسی لالایی برمبنای نظری پرداخته شود