خوشنویسی از مهم¬ترین و تاثیرگذارترین هنر¬های سنتی ایران در دوران اسلامی است. هنر¬های سنتی هر جامعه ریشه در الهیات حاکم برآن جامعه دارند. قرن¬های هفتم تا نهم در تاریخ خوشنویسی از جایگاه بسیار ویژه¬ای برخوردار است، اوج تکامل اقلام سته و همچنین مبانی نظری و زیباشناسی خوشنویسی هم در این قرن¬ها است. مبانی نظری عرفان که در این دوران¬هاست، در شکل گیری مبانی نظری خوشنویسی موثر بوده است. رابطه عرفان و خوشنویسی به صورت ارتباطی با نسبت روح و جسم تعریف می¬شود و ظهور نحله¬های فکری مانند مکتب ابن عربی و فرقه¬های عرفانی مسلک مانند حروفیه و غیره و هم زمان بودن این¬ها با وضع خوشنویسی نستعلیق و تاثیری که این جریان¬ها بر هم می¬گذارند غیر قابل انکار است. تاثیر فرقه حروفیه به تعمق در حروف باز می¬گردد، فارغ از اعتبار حرف در کلمه که از سده¬های نخستین اسلام آغاز می¬¬شود. هر چند ایجاد ساحت معنوی برای حروف و اعداد سابقه¬ی طولانی دارد، ولی تقریبا از قرن چهارم است که تکوین این ساحت را شاهد هستیم و تاثیر حروف در میان اهل عرفان به خصوص از ابتدای قرن هفتم مورد توجه قرار گرفت، از همین زمان و از ابعادی دیگر نیز ارتباط نزدیکی میان خط و عرفان به وجود آمد. با تاثیر از این رابطه شخصیت خوشنویس تعریف دیگری می¬پذیرد و در نهایت در ماهیت اصلی خوشنویسی به عنوان تجلی از درک معرفت حضرت حق و انسان سالک به عنوان صفا و شان بروز و ظهور می¬یابد.