روستاهای مازندران میراث دار هنرهای دستی و بومی است که در گذر زمان رو به فراموشی نهاده اند . صنایع دستی اغلب کارهای فرهنگیو رسمی تری تلقی میشود زیرا به عنوان بخشی از ملزومات زندگی روزمره مطرح هستند . نقش مایه های جوراب های بافتنی نمود اشیا و عناصر طبیعی با فرمهای پیچیده انسانی به ندرت در دست بافت ها دیده شده ولی نقش حیوانات و پرندگان و درختان و گیاهان کاربرد بهتری دارد . دست بافته ها یکی از نمادهای بارز فرهنگی هستند که همانند زبان ، گاه گروه های قومی را از یکدیگر متمایز و معلوم می کنند که هر یک به کدام تمدن و سرزمین تعلق دارند . دست بافته های استان مازندران نیز همانند تمام نقاط ایران ، واجد ویژگی زیباشناختیو مبتنی بر امکان تولید مواد اولیه اند این دست بافته ها تنوع بسیار دارند چنان که برخی از مهم ترین آنها عبارتند از جوراب بافی ، گلیج، جاجیم ، انواع رواندازها و پتوها ، چادر شب و ... علاوه بر تهیه مواد اولیه در منطقه ، انواع رنگ بندی و نقوش به کار رفته در این بافته ها، الهام گرفته از طبیعت و زیستگاه پیرامون بافندگان است که در طول زمان ، تثبیت و تبدیل به نقش و شکل رایج شده است . برای تهیه اطلاعات مرتبط با این دست بافته ها از منابع مکتوب و کتابخانه ای استفاده شده است .