علیرغم این که آموزه‌های حقوق عمومی به عنوان هنجارهای حاکم بر ساختار و رفتار قدرت سیاسی، ریشه در جغرافیای فکریِ غرب و تاریخ قرون جدید دارد، می‌توان رگه‌هائی از اندیشه‌های دولت‌پژوهانه را در آراء اندیشمندان قرون گذشته شرق و به‌ویژه حوزه تمدنی ایران ردیابی کرد. از این میان، آثار سعدی شیرازی ادیب و اندیشمند قرن هفتم هجری، گزاره‌های متعددی قریب به آموزه‌های حقوق عمومی مدرن دارد که کمتر مورد مطالعه و تبیین قرار گرفته‌اند. پژوهش حاضر با استفاده از روش کتابخانه‌ای به جمع‌آوری داده ‎ها و با روش توصیفی و تحلیلی به تدوین بحث پرداخته است. حاصل این که، سعدی شیرازی در باور به ریشه مردمی حکومت به عنوان مبنای مشروعیت و شرط بقاء آن، لزوم رعایت حقوق مردم به عنوان هنجار عملکردی حکومت، تأکید بر خِرَدگرائی و شایسته‌گزینی، قرابت‌های شگفت‌آوری با آموزه‌های حقوق عمومی مدرن دارد و حتی در بعضی حکایت‌ها، هنجارهای مدرنی چون آزادی نقد، اصل رعایت انتظارات موجه و اصل تناسب را مفهوم‌پردازی کرده است.