بسیاری از دانشمندان امنیت را در راس هرم نیازهای بشری قرار میدهند و آن را ابتدایی ترین و ضروریترین شرط برآوردن سایر نیازهای مادی و معنوی انسان برمیشمارند. امنیت، با وجود آنکه مقولهای ذهنی و روانی و کامال پیچیده است اما به گونه ای حضوریو فطری قابل درک میباشد و بی آنکه بر سر حد و رسم منطقی و تعاریف علمی آن مجادله فراوانی کنیم،امنیت فرهنگی که با حفاظت و صیانت از ژنوم فرهنگی محقق میشود پیش نیاز امنیت در عرصه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و ... است .امنیت از مقولات مهمی است، که وجود آن در تمام ابعاد زندگی بشری به نحوی ملموس و موثر، منشا تحولات و دگرگونی های فراوان شده است. به عبارت دیگر، انسان در صحنه زندگی فردی و اجتماعی خود، با توجه به نحوه نگرش به هستی و ابعاد آن، نسبت به پدیده های گوناگون، احساس امنیت یا تهدید میکند. از آنجا که امنیت ملی برای تداوم و تثبیت، متکی به شاخص هایی همچون نقش مردم در امور، کسب رضایت مندی و اعتماد آن هاست، بنابراین باید گفت سیاست گذاری و حکمرانی دولت باید در اینجا منوط به این شاخص ها باشد تا امنیت ملی را ارتقاء بخشد. از این رو، میتوان گفت حکمرانی خوب و امنیت ملی نسبت مستقیم با یکدیگر دارند.امنیت ملی از موضوعاتی است که به دلیل چند بعدی بودن، می تواند در حوزه های متنوعی از علوم سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، دفاعی و ...قرار گیرد و درحقیقت یک موضوع میان رشته ای است. امنیت ملی را می توان احساس آرامش ناشی از اعتماد به توانایی برای حفظ ارزش ها و اهداف حیاتی کشور دربرابر تهدیدات بالقوه و بالفعل داخلی و خارجی دانست.یکی از مقولاتی که در اداره ی امور جامعهو رشد و کمال زندگی، نقش اساسی دارد امنیت است. به اعتقاد متفکران مردم شناسی مهمترین نیازی است که در هرم نیازهای انسان قرار میگیرد .برای رسیدن به امنیت اجتماعی پایدار، باید به سمت اصلاح کارکرد نظام های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و حقوقی برویم و گرنه هرگونه اقدامی بدون توجه به عوامل اجتماعی اقدامی کوتاه مدت و ناپایدار است.نداشتن طرح جامع مهندسی و معماری اجتماعی و فرهنگی باعث میشود الگوها و شخصیت های مرجع در جامعه مخدوش شود و بحران هویت را در پی داشته باشد.