متاسفانه تا کنون توجه زیادی به هنر ایرانی و مخصوصا هنر ایران اسلامی از لحاظ معنای فلسفی و تمثیلی درونی این هنر نشده است، و بیشتر تحقیقات دانشمندان که دراین رشته، اکثرا خارجی بوده اند، به شرح عناصر صوری و مباحث تاریخی معطوف گردیده است. آن تعمق در جنبه درونی موضوع و علاقه مفرط به کشف معنای واقعی هنر که در مورد هنر چینی و ژاپنی و هندی توسط افرادی مانند کوماراسوامی، زیمر، دانلیو، کرامریش، سالمونی، و اخیرا روالند، نشان داده شده است، در مورد هنر ایران اسلامی کمتر دیده میشود. چند تحقیق عمیق موجود در هنر اسلامی که متوجه معنای واقعی این هنر بوده است، توسط بورکهارت، و نیز اتینگهاوسن، و پوپ و چند فرد انگشت شمار دیگر در این رشته، کاملا استثنایی است. در این مقاله سعی بر شناخت منیاتور و نگار گری ایرانی بشود و در این میان ریشه و فلسفه ی نگار گری مورد بازخوانی قرار گیرد.