در دوره هایی از زمان، واقعیت و ظهور و بیان آن با استفاده از میانجی هایی صورت میگیرد که بازتاب ذهنی یکی از این موارد بوده است. هنر، خلق بستری متعالی برای اندیشه های انسانی است که همواره در طول تاریخ، ایران، مبدع بسیاری از شیوه ها در زمینه هنر بوده است، شیوههای هنری که در دوران ساسانیان به اوج خود رسیده، از طرفی اهمیتی که پوشاک در طول تاریخ بشری داشته، واقعیتی غیر قابل انکار است. پوشاک در دوران ساسانی، نشان دهنده منزلت اجتماعی افراد بوده و با توجه به درباری بودن هنر در این دوران، در آثار هنری مانند نقوش برجسته و فلزکاری با لباسهایی مواجه هستیم که به لحاظ تزئین و زیبایی در اوج بوده اند. در این مقاله با استناد به منابع مکتوب تاریخی، به زمینه ای که هنر برای بروز و خودنمایی پوشاک ایجاد کرده، پرداخته شده است. پرسشی این مسئله این چنین مطرح میشود این است که، چه شباهتهایی بین این دو هنر از منظر پوشاک وجود دارد و هنر، چگونه برای این واقعیت بیرونی زمینه بروز و ظهور ایجاد میکند. در این پژوهش با رویکرد توصیفی- تحلیلی، و به روش کتابخانه ای، پرداخته خواهد شد. نتیجه حاصل از پژوهش نشان میدهد که این هنر در اوج اسطورهای بودن، به گونه ای واقع نمایانه نیز هستند.