سیستم نوشتاری یک کد گرافیکی است، یعنی سیستمی از جفتهای استاندارد شده بین نویسه ها و معانی که در آن نویسه ها شکل تصاویری را به خود میگیرند که میتوانند پایدار باشند. ویژگی بصری نوشتار به این معناست که نویسه های نوشته شده باید با محدودیت های سیستم بینایی انسان مطابقت داشته باشند. یکی ازجنبه های این بهینه سازی در پیچیدگی گرافیکی نویسه های استفاده شده توسط خط ها نهفته است. خط هامجموعه ای از نویسه های گرافیکی هستند که برای شکل نوشتاری یک زبان یا چند زبان استفاده میشوند. بااستفاده از روش های محاسباتی روی یک مجموعه داده بزرگ و متنوع (بیش از ۴۷۰۰۰ نویسه، از بیش از ۱۳۳خط)، به سه سوال اصلی در مورد پیچیدگی بصری نویسه های نوشته شده و تکامل نوشتار پاسخ میدهیم: (۱)چه چیزی پیچیدگی نویسه را تعیین میکند؟ (۲) آیا می توانیم رگه هایی از تغییر تکاملی در پیچیدگی نویسه پیدا کنیم؟ (۳) آیا پیچیدگی به گونهای توزیع میشود که تشخیص نویسه را آسانتر می کند؟ مطالعه ما نشان میدهد که (۱) پیچیدگی نویسه در درجه اول به واحد زبانی آن بستگی دارد که نویسه ها کدگذاری میکنند،و (۲) شواهد کمی از تغیی ر تکاملی در پیچیدگی نویسه وجود دارد. علاوه بر ای ن (۳) ب رای یک نویسه منحصربفرد، نیمهای که ابتدا در هنگام خواندن با آن مواجه میشود، پیچیده تر از آن چی زی است که در آخر با آنمواجه میشویم.