سگ‌ها قابلیت هیبرید شدن با گرگ‌ها و ایجاد فرزندانی زایا را دارند. از اثرات منفی هیبریداسیون بر حیات وحش می‌توان به کاهش توان تولیدمثلی، کاهش توان سازگاری فرد هیبرید ، معرفی آلل‌های ناسازگار به جمعیت‌های حیات وحش، از دست رفتن خلوص ژنتیکی و افزایش احتمال انتقال بیماری اشاره کرد. ورود ژن‌های یک گونه به مجموعه ژن‌های گونه دیگر یا Introgression با هیبریداسیون شروع شده اما پس از آن فرزندان هیبرید برای قرار دادن DNA خود در استخر ژنی گونه دوم باید Backcross (جفت گیری فرزند با والد) داشته باشند. البته هیبریداسیون همیشه گونه های حیات وحش را برای از بین رفتن فرصت های تولید مثل تهدید نمی کند و به نظر نمی رسد ورود ژن سگ‌ها به جمعیت‌های بزرگ سگ‌سانان وحشی یک مشکل حاد برای گسترش جمعیت آن‌ها باشد ، زیرا انتخاب طبیعی بر علیه هیبریدها به اندازه کافی قوی است تا بتواند آنها را از جمعیت های وحشی حذف کند. علاوه بر این اکثر مطالعات نشان می دهد که هیبریدها غالباً در معرفی خود به جمعیت‌های وحشی و تولید مثل در آن جمعیت‌ها شکست میخورند. با این حال ، هیبریداسیون بین سگ‌ها و سگ‌سانان وحشی کم‌یاب و یا با جمعیت‌های شکننده، می تواند شمار افراد خالص نسل آن ها را کاهش دهد و از این رو سبب کاهش تنوع ژنتیکی این گونه‌ها گردد. به‌طور کلی مشاهده‌ی هیبریداسیون در جمعیت‌های سگ‌سانان وحشی باید نشانه ای از ضعف سلامت جمعیت به شمار آید و دلیلی برای محافظت بیشترآنان باشد. برخورد رایج به حضور هیبریدهای سگ-گرگ در یک منطقه این‌است که ان تعداد را حذف کنند تا تأثیر هیبریدها بر روی جمعیت‌های بومی به حداقل برسد. به‌طور کلی می‌توان چنین نتیجه گرفت که توانایی انتخاب طبیعی به نفع سازگاری و از بین بردن آلل‌های ناسازگار به بزرگی اندازه جمعیت بستگی دارد. در مواردی که جمعیت کوچک است ، انتخاب طبیعی قادر به مقابله با رانش ژنتیکی نیست و ژنهای مضر ممکن است به طور متناوب افزایش یافته یا حتی به ثبات برسند.