در جریان اهلی سازی، سگ‌ها برای ویژگی‌هایی انتخاب شدند که آن‌ها را قادر می‌ساخت برخی از علائم و رفتارهای انسانی را درک کرده و ارتباط وسیع‌تری را با انسان برقرار سازند. این توانایی به نظر نمی‌رسد در گرگ‌ها و سگ-گرگ‌های هیبرید وجود داشته باشد و به‌طور کلی هیبریدهای سگ-گرگ نسبت به سگ‌ها کم‌تر قابل پیش‌بینی و قابل کنترل هستند. یک مطالعه گسترده ژنتیکی، بیوشیمیایی و ریخت‌شناسی بیان می‌کند که بسیاری از رفتارهای فنوتیپی پایه ژنتیکی دارند. به همین دلیل انتظار می‌رود که رفتارهای زاده های هیبرید ترکیبی از رفتارهای هر دو والد باشد. هیبریداسیون در درجه اول در مواردی ثبت شده‌است که گونه‌های وحشی دارای جمعیت کوچکی بوده‌اند. در لبه توزیع(حاشیه مناطق حفاظت شده) قرار داشتند و یا در انتشار جداگانه موفق به پیدا کردن جفت مناسب نشده‌اند. تحقیقات متعددی که از سال 1999 تا کنون انجام گرفته‌است ثابت می‌کند که جفت گیری هیبرید ما بین یک سگ ماده و یک گرگ نر بسیار نادر است و یا هیبرید متولد شده آن‌ها نمی‌تواند خودش را به جمعیت گرگ‌ها ادغام کند. از طرف دیگر تمام هیبریداسیون‌های تایید شده مابین دو گونه شامل جفت‌گیری گرگ ماده و سگ نر بوده‌است. در بسیاری از موارد تفاوت رفتار مانع از ادغام هیبریدها در جمعیت سگ‌سانان وحشی می‌شود. بخشی از این امر ممکن است به دلیل رفتار متفاوت سگ‌ها نسبت به سایر سگ‌سانان وحشی باشد. سگ‌های امروزی نتیجه هزاران نسل تلاش در جهت اهلی سازی هستند. هیبریداسیون بیان‌گر شکست و اختلال درانتخاب ژن و تغییرات رفتار مورد انتظار در مسیر اهلی سازی است.