مناطق خشک یا سرزمین‌های خشک، بزرگترین بیوم جهان را تشکیل می‌دهند و تقریباً 38 درصد از جمعیت جهانی را پشتیبانی می‌کنند. این مناطق، حدود یک سوم از کل سطح زمین را پوشش می‌دهند که حدود نیمی از این مناطق به‌عنوان زمین کشاورزی برای تولید محصولات کشاورزی مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند. بیش از دو سوم سرزمین‌های خشک در کشورهای در حال توسعه قرار دارند، جایی که حدود 2 میلیارد نفر یا حدود یک چهارم جمعیت جهان در آنها زندگی می‌کنند. این مناطق به‌دلیل بیلان منفی آب سالانه، فصل بارندگی کوتاه و متغیر، تخریب زمین، محتوای کم ماده آلی خاک و شوری زیاد، شرایط آب و هوایی و خاکی، شرایط دشواری را برای تولید محصولات کشاورزی فراهم می‌کنند. امروزه، مناطق خشک جهان به‌دلیل تغییر در کاربری زمین و تغییرات آب و هوا توسط بشر با تغییرات بسیاری روبرو شده است. این تغییرات بر توزیع و فراوانی گونه‌ها، زیستگاه‌ها و اکوسیستم‌ها تأثیر می‌گذارند و در نتیجه چشم‌اندازهای جدید به‌وجود می‌آورد. همچنین، با سرعت بخشیدن به تغییرات در سیستم‌های جهانی، تغییرات در تنوع زیستی مناطق خشک نیز در حال تسریع می‌باشد. با توجه به مزایای فراوان تنوع زیستی در مناطق خشک، متأسفانه نقش و اهمیت تنوع زیستی در این مناطق کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. از طرف دیگر، درک تغییرات تنوع زیستی در این سیستم‌ها مستلزم تدوین اصول راهنمای کلی برای مطالعه و مدیریت تنوع زیستی مناطق خشک می‌باشد. بنابراین، این مناطق به توجه بیشتری نیاز دارند و برای فراتر رفتن از وضع موجود باید الگوهای جدیدی طراحی گردد. لذا تنوع زیستی کلیدی برای دستیابی به پایداری و امنیت غذایی در سرزمین های خشک می باشد.