جوانب منفی اثرات متقابل تغییرات آب و هوایی و فعالیتهای انسانی در مناطق خشک و نیمه خشک با ایجاد واحه های کوچک، کمرنگ می گردد. بهبود خاک، غنای پوشش گیاهی و تولید زیست توده راهکارهایی موثر در مقابله با تخریب زمین، بیابان زایی و فرسایش خاک است. با این حال، واحه سازی هنوز به اندازه بیابان زایی، که یکی از حادترین مباحث زیست محیطی در مقیاس جهانی است، شناخته شده نیست. در این مقاله بیابان زایی، واحه سازی و چشم اندازهای آن تفسیر می گردد. مفهوم واحه سازی مبارزه با بیابان زایی و کنترل تخریب زمین است و اثرات مثبت زیست محیطی در کنترل بیابان زایی و بازسازی زمین دارد. با توجه به اثرات متقابل تغییرات اقلیمی و فعالیتهای انسانی، فرآیند واحه سازی به شش شکل اصلی صورت می گیرد: توسعه واحه های طبیعی، جنگل کاری مصنوعی ، تبدیل به زمین های زراعی، تبدیل کاربری به سکونتگاه شهری، سکونتگاههای مستقر فعلی و اکوسیستم های همراه آن. واحه سازی به تدریج ظرفیت تشکیل خاک را تغییر داده، پوشش گیاهی برای بازیابی زمینهای تخریب شده افزایش می یابد، و بهبود محل سکونت انسانها و پایداری اکوسیستم فراهم می شود. علاوه بر این، فرآیند واحه سازی راهکاری موثر برای مقابله با عواقب سوء بیابان زایی در مناطق خشک و نیمه خشک است.