با افزایش جمعیت و تشدید نیازهای انسان، تجاوز انسان به عرصه طبیعت و استفاده غیراصولی شدت گرفته و زمینه بروز تخریب زمین و بیابانزایی را فراهم می کند. این تحقیق، به منظور بررسی روند بیابانزایی مرتبط با تغییرات جمعیتی در منطقه مراوه تپه استان گلستان انجام شد. به منظور دستیابی به اطلاعات جمعیتی و سرشماری دوره های مختلف از آمار و اطلاعات مرکز آمار ایران و استانداری استان گلستان استفاده شد. ارزیابی و تهیه نقشه بیابان‌زایی در دور های زمانی مورد مطالعه با روش ESAs در طی دوره زمانی 1365 تا 1393انجام شد. مطابق نتایج، در طی دوره های مطالعاتی این تحقیق و همچنین در بازه زمانی کلی 1365 تا 1390، روستاهای مورد مطالعه به غیر از روستای همت-آباد دارای نرخ رشد جمعیتی مثبت هستند. در سال 1365 عدم وجود بیابان‌زایی به عنوان یک کلاس وجود داشته اما در طی سال‌های دیگر این کلاس حذف و مساحت آن به سایر کلاس ها افزوده شده است. با گذشت زمان، کلاس های بحرانی (ج) و شکننده (ج) افزایش مساحت بیشتر و واضح تری داشته اند و شدت بیابان‌زایی از کلاس های متوسط و ضعیف به سمت کلاس های شدید و بسیار شدید افزایش یافته است. در نتیجه با افزایش نرخ رشد جمعیت در گذر زمان و تلاش برای تغییر کاربری های طبیعی به زراعی به منظور رفع نیازهای انسانی، تعداد و شدت کلاس خطر بیابان زایی به‌ویژه در مناطق کوهستاني افزایش پیدا کرده است.