در طی دهه گذشته، رایانش ابری به عنوان یک فناوری توانمندساز اینترنت اشیاء بسیار مورد توجه قرار گرفته است، با این حال افزایش تعداد دستگاه‌های اشیاء و ارتباطات آن‌ها با ابر راه دور منجر به افزایش سربار شبکه و سربار کارگزارهای ابری گردیده و مشکلاتی از جمله تأخیر غیرقابل قبول را در کاربردهای بلادرنگ و حساس به زمان و مانند بهداشت و درمان موجب می‌شود. رایانش مه، یک مدل محاسباتی مکمل با استقرار منابع محاسباتی در موقعیت‌هایی نزدیک به لبه شبکه می‌تواند به طور قابل توجهی مشکلات رایانش ابری را کاهش دهد. با توجه به ویژگی‌های خاص منابع مه (ناهمگونی، محدودیت و پویایی)، استقرار سرویس‌ به عنوان یکی از زیرحوزه‌های مدیریت منابع، تأثیر قابل توجهی بر مصرف پهنای باند، تأخیر و بهره‌وری منابع دارا می‌باشد. هدف از انجام این پژوهش بررسی مسئله استقرار سرویس‌های IoTدر رایانش مه و مرور روش‌ها و تکنیک‌های ارائه شده با هدف پاسخگویی به این سوال است که آیا روش‌‌های ارائه شده، الزامات کاربردهای بهداشت و درمان را لحاظ نموده اند؟ بررسی ها نشان داد که مسائل این حوزه بیشتر به صورت تک‌هدفه بررسی شده‌اند، به علاوه معیارهای مقیاس¬پذیری و حریم خصوصی که از الزامات مهم این کاربردها می‌باشند، در مطالعات کمی مورد توجه قرار گرفته است.