گندم اولین غله و مهمترین گیاه زراعی دنیاست و با توجه به افزایش رشد جمعیت نیاز به افزایش تولید آن هر ساله بیشتر می شود. در این بین، ایران به علت موقعیت خاص جغرافیایی دارای آب و هوای مدیترانه ای و جزء مناطق خشک و نیمه خشک دنیا به شمار می رود. تحت شرایط آب و هوای مدیترانه-ای، در گندم و سایر غلات پرشدن دانه معمولاً زمانی اتفاق می افتد که متوسط درجه حرارت محیط افزایش و میزان رطوبت قابل دسترس کاهش یافته است، که این امر سبب اختلال در فتوسنتز و کاهش فتوآسیمیلات تولیدی طی فرایند فتوسنتز جاری می شود. این در حالی است که در همین زمان تقاضا برای مواد فتوسنتزی برای پرشدن دانه ها و تقاضا برای تنفس نگهداری بیوماس زنده گیاه نیز افزایش می یابد و فتوسنتز جاری جوابگوی آنها نیست. بنابراین، کربن مورد نیاز برای پرکردن دانه‌های در حال رشد توسط سایر منابع تأمین ‌کننده کربن ازجمله انتقال مجدد کربوهیدرات های ذخیره ای قبل از مرحله گرده افشانی از میانگره های ساقه تأمین می شود. پس بررسی عوامل مؤثر بر انتقال مجدد فتوآسیمیلات ها از قسمت های مختلف بوته می تواند راهکاری را پیش روی ما بگذارد که بتوان از این عوامل به نحو مطلوب تری جهت کاهش خسارات تنش خشکی و تولید مطلوب عملکرد گندم بهره جست.